Czy była to dobra decyzja by się rozdzielać? Not really, ale Nishiime pewnie następnego dnia plułaby sobie w brodę za to, że nie sprawdziła czy ktoś nie potrzebował pomocy. Trudno, taka już była i musiała zobaczyć co się dzieje. Na szczęście nie zajęło im długo by dostać się do ogniska i zanim Nishiime ogarnęła sytuację przed nią pojawiła się znajoma twarz, która miała na sobie ślady takiej jakie zwykle Sero nosiła. Zacisnęła mocniej szczękę i spojrzała na całą ferajnę by zaraz wzrok przenieść na Adorę. Wzrok, który był odrobinę przepełniony złością pomieszanym ze strachem. Od zszywania ludzi miała Mike, której raczej teraz nie wezwie, bo zasięg w środku lasu ciężko było złapać. Szlag jasny. Nie wzięła ze sobą nic oprócz noża, który schowała w momencie gdy dziewczyna podbiegła do niej. -Po pierwsze do kurwy nędzy co wy tu robicie - rzuciła w złości nie powstrzymując się przed dodaniem jeszcze kilku ładnych, kolorowych epitetów -b[]Po drugie o kim wy mówicie[/b] - wyminęła dziewczynę by uklęknąć przy chłopaku, który trzymał się za bok by sprawdzić rany. Fantastyczna wycieczka nie ma co. -Macie coś by pomóc? - zwróciła się do przyjaciółki i Greena. Miała nadzieję, że dzieciaki nie będą marudzić, że biały człowiek im pomaga. O ile sam Green się na to zdecyduje.

Nie chciała nikogo karcić, ale częściowo czuła się odpowiedzialna za dzeciarnę z rezerwatu. Dziwne, kiedy jest się typem samotnika, ale cóż... nie chciała by kolejnej osobie coś się stało. Nie, kiedy nie tak dawno na jej oczach pobito brutalnie chłopaka z jej plemienia.
Uśmiechnęła się do fotografa gdy podawał jej apteczkę. Mógł skłamać i zostawić dzieciaki na pastwę losu, ale tego nie zrobił. Nishi klęknęła obok rannego chłopaka i próbowała mu jakkolwiek pomóc.
-Dude! Warczeć to możesz sobie na kogoś innego - krzyknęła złowrogo. Mogą jej mieć to za złe, ale broniła tych, którym ich obecność nie przeszkadzała. Zacisnęła zęby słysząc o Madstone Rebels. Sama miała na pieńku z wieloma z nich i wdawała się z nimi w szarpaniny co jakiś czas. Naprawdę ciężko było mieszkać w Nightwood.
-A wspominałam dzisiaj, że lepiej by było gdybyście trzymali się w rezerwacie - rzuciła. Było Halloween, więc spora część ludzi dorosłych łaziła na imprezy co oznaczało, że byli w większym nastroju bojowym.
Spojrzała na Greena, który trzymał aparat i zmarszczyła brwi. Przydałoby się by miał chociaż odrobinę pokory, chociaż może ktoś normalny nagłośniłby sprawę pobić Indian.... marzenia. -Z jednak strony chciałabym pójść tam i zrobić rozpierdol. Z drugiej to chyba nie byłby dobry pomysł - rzuciła kończąc bandażowanie rannego. Teraz został Tocho. Byleby nie wyzionął już ducha.

I tyle, jeśli chodzi o niezobowiązujący, Halloweenowy wieczór. W ferworze niespodziewanych zdarzeń, nawet nie zorientowała się, kiedy rozdzieliła się ze Scottem. To on naciskał, aby wyjść z domu i dołączyć do ekspedycji wybierającej się do jaskiń rzekomego kanibala. Horn po stokroć wolała zostać w domu i obejrzeń jeden z horrorów klasy B objadając się domowym popcornem. Dlatego też, kiedy usłyszeli nawoływanie o pomoc, bez większego żalu udała się w tym kierunku, nie żałując, że nie będzie jej dane obejrzeć jaskinie z bliska.
Przedzieranie się po ciemku przez gęsty las nie należało do najprzyjemniejszych doświadczeń. Mimo to, bez ociągania odsuwała kolejne gałęzie, aż drzewa się nie przerzedziły, a ich oczom nie ukazała się grupka Indian przy ognisku. Omotała zebranych spojrzeniem, na dłużej zatrzymując oczy na nieprzytomnym chłopcu.
- Przede wszystkim grzeczniej - upomniała butnych nastolatków w rdzennym języku. Emocje robiły swoje, gdyby jednak przyjrzeliby się i jej, i Nishiime uważniej, dostrzegliby, że obie nie mają zbyt wiele wspólnego z białymi.
Odebrała od Jacoba apteczkę, po czym przyklęknęła obok dźgniętego nożem chłopaka. Poleciła przyjaciółce, aby znalazła opatrunki uciskowe, a sama za pomocą bandaży, jego kurtki i jeśli była taka potrzeba również własnego odzienia, zabrała się za tamowanie krwawienia.
Nie umknął jej blask fleszy, dlatego też uniosła zdegustowana brwi.
- Weź telefon i wezwij pomoc, Green - upomniała mężczyznę, do końca zachowując trzeźwą ocenę sytuacji.
- Nawet o tym nie myśl, Nishii. Najrozsądniejsze, co możesz zrobić, to przyprowadzić świadków zdarzenia jutro z samego rana na komisariat. Muszą złożyć zeznania, może uda się rozpoznać kogoś ze sprawców lub stworzyć jego portret.
A ja już dopilnuje, aby zostali potraktowani poważnie dodała w duchu.

Jakim cudem Nishi myślała racjonalnie to nie miała pojęcia. Możliwe, że gdyby to był ktoś dorosły i potrafił się sam sobą zająć to pewnie poleciałaby nie patrząc na nic. Jednak jeśli w grę wchodziły dzieciaki to włączał się Sero tryb opiekuna. Musiała mieć pewność, że im się nic nie stanie.
Nie zdążyła warknąć na Talę by zamknęła tą japę na kłódkę i pomogła zamiast się wkurzać. W tym momencie nikomu to nie pomagało, a mogło jeszcze dodatkowo zaszkodzić.
Gdy wyleciała jak poparzona w las Nishi przeklęła pod nosem i spojrzała na Adorę dając tym samym znak, że idzie za nią i nikt jej przed tym nie może powstrzymać. Tym bardziej, że właśnie do ich uszu dotarł krzyk dziewczyny.
Nishiime nie myśląc wiele zerwała się na równe nogi i pognała w kierunku w którym pobiegła młoda buntowniczka. Poszkodowanymi zajmie się cała reszta przy ognisku. Ona nie mogła dopuścić by coś się stało kolejnej osobie.

Pieprzona jazda tunelem w żadnym wypadku nie dostarczyła mu ani krzty źródła rozrywki. Zamiast tego zmusiła organizm do jakże wzmożonej produkcji adrenaliny. Reid finalnie wylądował w jakiś krzakach, które pokaleczyły mu nieco dłonie, bowiem te były przecież odsłonięte; z ust zaś wydobyło się przy tym głośne przekleństwo. Otrzepawszy się z piachu i kilku gałązek, powstał na nogi, kierując się następnie ku chłopakom, którzy mimo jego prośby wydostali się z tej jaskini. Zdążył zaledwie otworzyć usta, kiedy to w oddali zamajaczyły damskie krzyki przepełnione bólem.
- Nad tym nie ma co nawet gdybać - poinformował jednego ze swych towarzyszy, który to zapytał o to, czy mają zamiar się tam zapuścić. Możliwe, że ktoś oczekiwał pomocy, a tego zastępca szeryfa nie zamierzał zignorować.
Podczas marszu poczęli natrafiać na jakże urokliwe niespodzianki. Pierw drut kolczasty, a potem dół z jeszcze ładniejszymi niespodziankami. Wyglądało to tak, jakby ktoś spodziewał się gości, dlatego też pokusił się o takowe pułapki. Owe rozmyślania zostawił dla siebie i nie podgrzał nawet atmosfery jakimkolwiek komentarzem, choć młodzi mężczyźni byli chyba pobudzeni tworzeniem możliwych teorii spiskowych.
Pogoda także spłatała im figla. Nie dość, że musieli błądzić w mroku, to jeszcze rozpętała się cholerna ulewa. Przedarłszy się przez gęstwiny, w szale adrenaliny, dotarli ostatecznie do źródła słyszalnych krzyków, a ich oczom ukazał się groteskowy widok. Indianka, która na początku była w ich grupie, nim rozdzielili się w lesie, wpadła nogą w pułapkę przeznaczoną dla niedźwiedzi; natomiast jej towarzyszka, której Shane nie kojarzył, doświadczyła zbyt bliskiego spotkania z drutem kolczastym.
- Młody, pomóż jej - Reid rzucił do jednego z chłopaków, skinieniem głowy wskazując na nieznaną mu osóbkę. On zaś z drugim koleżką zajął się otwieraniem cholernej pułapki, aby jak najszybciej wydobyć z niej nogę panny Sero.

Nishiime nie zwracała uwagi na nikogo ani na nic. Za cel wzięła sobie uratowanie tyłka młodej Indianki. W sumie sama pewnie by tak postąpiła, ale teraz uważała to za ostatnią głupotę. Było ciemno, głucho, do domu daleko i na dodatek jeszcze zaczęło padać! Bardzo ograniczyło to widoczność Nishi. Jednak zamiast zwalniać to jeszcze przyśpieszyła. Kiedy wreszcie zobaczyła dziewczynę chciała podbiec i ją ratować. Niestety zamiast tego zawyła okrutnie z bólu gdy pułapka na niedźwiedzie zatrzasnęła się na jej nodze. Przez chwilę nie miała pojęcia gdzie jest, bo tak intensywny ból sprawił, że mało nie zemdlała. Jednak adrenalina zrobiła swoje i dźwignęła się do pozycji siedzącej. Mrucząc pod nosem przekleństwa zarówno w swoim języku jak i po angielsku próbowała otworzyć tą cholerną pułapkę. Wiedziała, że złapana w ten sposób zwierzyna potrafiła sobie nawet łapę odgryźć, ale to nie wchodziło w rachubę.... chociaż w akcie desperacji mogła i to zrobić.
Szamotała się z pułapką dość krótko, chociaż jej wydawać się mogło, że to godziny gdy przy nich pojawiła się ekipa, która miała iść do jaskini. Już nawet nie chciała pytać czy przypadkiem nie wyrośli jak grzyby po deszczu. Najważniejsze było teraz uwolnić siebie i dziewczynę zanim się coś gorszego stanie.